تأثیر حقوق بشر بر پناهندگی سیاسی در اماکن دیپلماتیک

مبحث پناهندگی یکی از موضوعات مبتلابه حقوق بین الملل به شمار می رود؛ که در نگاه نخست وضعیت افرادی را نشان می دهد که در یک وضعیت نامساعد به سر می برند و حیات و تمامیت جسمی شان در معرض خطر قرار دارد. عده ای از افراد موفق می شوند که از کشور خود خارج شوند و به کشور دیگر نقل مکان نمایند و در آنجا به دنبال یافتن یک جای امن بگردند؛ اما در مقابل عده ای دیگری از افراد که به دلایل سیاسی تحت تعقیب می باشند، به ناگاه خود را در وضعیتی می بینند که ممکن است حیات، سلامتی یا آزادی شان در معرض خطر قرار گیرد، اما این افراد به دلیل موانعی که وجود دارد امکان خروج از کشور برایشان فراهم نیست. از آنجا که آن ها به وسیله دول متبوع خود تحت تعقیب می باشند؛ تنها مکانی که این امکان وجود دارد که آن ها در امنیت به سر برند و در حمایت دولتی دیگر قرار گیرند، اماکن دیپلماتیکی است که دولت ها بنا به یک قاعده عرفی بین المللی نمی توانند بدون اجازه مأموران دیپلماتیک به آن وارد شوند. در چنین مواردی مأموران دیپلماتیک می توانند بر مبنای قوانین پذیرفته شده کشور خود (مانند کشورهای آمریکای لاتین) و یا به موجب ملاحظات حقوق بشری به آن شخص پناهندگی اعطا کنند. توام با این جریان، یک چالش سیاسی، حقوقی میان دو دولت یعنی دولت اعطاکننده پناهندگی و دولت متبوع شخص پناهنده ایجاد می شود که حقوق بین الملل هنوز نتوانسته برای این معضل راه حلی بیندیشد؛ زیرا از یک طرف اصل حاکمیت دولت ها قرار دارد که یکی از اصول پذیرفته شده و بنیادین حقوق بین الملل است؛ که بر طبق آن، کشورها در درون سرزمین خود دارای صلاحیت و اقتدار می باشند که دولت ها نیز شدیداً روی این اصل پافشاری دارند. از سوی دیگر شخص و ملاحظات پیرامون حقوق بشر قرار دارد که بی گمان یکی از مسایل مهم و مورد تاکید حقوق بین الملل است. با توجه به سیر تاریخی، دکترین و رویه داخلی و بین المللی دولت ها، اعطای پناهندگی سیاسی در اماکن دیپلماتیک خواه بر مبنای کنوانسیون های منطقه ای (آمریکای لاتین)، خواه بر مبنا و دلایل بشردوستانه به معنی حمایت کردن از شخصی که در معرض یک خطر فوری قرار دارد، تنها زمانی قابلیت اجرا دارد که فرد تحت تعقیب، در معرض یک خطر جدی قرار گرفته باشد و هیچ راه دیگری برای اجتناب از اعطای پناهندگی سیاسی در اماکن دیپلماتیک وجود نداشته باشد.